Ptactwo Śródziemia

Drozdy

Według wiadomości zawartych w „Czerwonej Księdze Marchii Zachodniej”, w Trzeciej Erze Słońca na Ziemi żyło wiele gatunków ptaków - np. kruki i wrony - które mówiły własnymi językami, znanymi elfom, a czasem niektórym krasnoludom i ludziom. Dawna rasa drozdów z Ereboru zawarła niegdyś przymierze z mieszkającymi tam ludźmi i krasnoludami. Ludzie z Dali i niektórzy mieszkańcy Miasta na Jeziorze znali mowę drozdów i wykorzystywali ich jako posłańców. Drozdy przyjaźniły się także z krasnoludami, a ponieważ ci nie rozumieli szybkiej ptasiej mowy, porozumiewały się z nimi językiem Wspólną Mową.

Drozdy były długowieczne. Legenda głosi, że pewien drozd z Ereboru przybył do drużyny Thorina Dębowej Tarczy i stamtąd zaniósł wiadomość do Miasta na Jeziorze dla dziedzica Dali, zwanego Bardem Łucznikiem, dzięki czemu mógł on zestrzelić smoka Smauga i przywrócić pokój tamtym okolicom.

Duliny

Najpiękniejszą pieśnią ptaków w Śródziemiu była pieśń słowika, którego Elfy Szare nazywały dulinem, czyli „śpiewakiem nocy”. Inne jego nazwy to tinuviel, „córka zmierzchu” i tindomerel - „córka półmroku”; podobnie bowiem do elfów również i słowiki rozkoszowały się światłem gwiazd i napełniały świat pieśnią i radością.

Krebainy

W Dunlandzie i w lesie Fangorn żył w Trzeciej Erze Słońca gatunek dużych czarnych wron zwanych w języku Elfów Szarych krebainami. Były one sługami i szpiegami złych mocy, przeszukując w czasie Wojny o Pierścień różne krainy Śródziemia, by odnaleźć Powiernika Rządzącego Pierścienia. W filmie Petera Jacksona „Drużyna Pierścienia” były głównymi szpiegami Czarodzieja Sarumana Wielu Barw i donosiły mu o trasie wędrówki Drużyny.

Kruki

Kruki dysponowały wielką siłą i były długowieczne. W historii związanej ze śmiercią smoka Smauga spod Samotnej Góry, mowa jest o krukach z Ereboru, które w Trzeciej Erze Słońca służyły krasnoludom z Rodu Durina. Kruki były mądrymi doradcami i szybkimi posłańcami krasnoludów, znały wiele języków, a przewodził im Roak, syn Karka. Był sędziwym ptakiem - przeżył ponad 150 lat - i mądrze oraz roztropnie rządził swymi poddanymi. Z krasnoludzkimi przyjaciółmi porozumiewał się Wspólną Mową - niosąc im wieści i pomoc.

Łabędzie

Łabędzie po raz pierwszy pojawiają się w opowieści o Wielkiej Wędrówce elfów - gdy Teleri, po długim oczekiwaniu na Tol Eressei, Samotnej Wyspie, dotarli wreszcie do Eldamaru, wspomagani przez Łabędzie Valara Ulma. Majar Osse nauczył Telerich jak zbudować wielką flotę, która zabrałaby wszystkich z ich rodu, a gdy statki były gotowe, z Zachodu nadleciały Łabędzie Ulma, które dorównując mocą Orłom Manwëgo, pociągnęły statki Telerich do Eldamaru, a potem odleciały. Mówi się, że gdy elfy słuchają głosu morza, wciąż słyszą szum wielkich skrzydeł łabędzich. Od tego czasu Telerich nazywano Elfami Morskimi, ze względu na mądrość, którą przekazały im łabędzie. Tam, gdzie przywiodły ich ptaki Ulma, zbudowali miasto Alqualonde - Łabędzią Przystań, skąd wypływały przepiękne statki na kształt łabędzi, o wielkich białych skrzydłach i oczach z gagatu i złota. Motyw łabędzi często pojawiał się także w statkach budowanych przez elfy ze Śródziemia.

Wrony

Wrony były głównymi padlinożernymi ptakami Śródziemia i uważano je powszechnie za sprzymierzeńców złych mocy. Uchodziły za złowróżbny znak, gdyż podejrzewano, że szpiegują ziemię, dostarczając informacji wrogom przygotowującym rzezie i zasadzki, za co mogły potem ucztować na ścierwie pokonanych. Wrony, tak jak wiele innych ptaków Śródziemia, posługiwały się dialektem ptasiego języka, choć znające go krasnoludy utrzymywały, że brzmi równie nieprzyjemnie co mowa orków.

Wrońce

W legendach hobbitów zachowała się opowieść o moczarach, gdzie zamieszkiwały widma nazywane Płakunami. W tych bagniskach żył również gatunek złowrogich ptaków zwanych wrońcami, które żywiły się padliną i resztkami ofiar Płakunów, których siedliska sąsiadowały z ich gniazdami.