Trochę o upiorach i zjawach...

Dwimmerlaik

Śródziemie od wieków było świadkiem licznych krwawych wojen i zmagań. Niezliczone rzesze żołnierzy znalazły swój spoczynek na tej ziemi, ginąc od oręża, ognia lub zarazy. Byli również i ci, którzy mocą zaklęcia lub z powodu złamanej przysięgi pozostali w Śródziemiu jako nie zaznające spokoju zjawy. „Czerwona Księga Marchii Zachodniej” wymienia liczne upiory m.in. Upiory Kurhanów, Umarłych z Dunharrow, Zjawy z Martwych Bagien czy Upiory Pierścienia zwane w Czarnej Mowie Mordoru Nazgûlami. W krainach Rohanu za czasów Jeźdźców Marchii wszystkie błąkające się duchy nazywano Dwimmerlaik. Ponieważ Jeźdźcy Rohirrimów byli bardzo przesądni, nazwą tą obdarzali nawet elfy z Lothlórien oraz Entów z Fangornu, będąc pewnymi, że oni również wliczają się w szeregi nieczystych zjaw.

Płakuny

Jak mówią legendy hobbitów, na mokradłach Śródziemia żyła niegodziwa rasa ludożerczych istot zwanych Płakunami (lub Żujpaszczami). Były to zachłanne upiory, podobne nieco do Upiorów Kurhanu, które swe siedziby miały wśród ohydnych, wilgotnych bagien, gdzie czekały zbłąkanych podróżników, by wywieść ich na manowce i zabić.

Umarli z Dunharrow

Umarli z Dunharrow nawiedzali labirynt dawnej twierdzy Rohanu. Byli niegdyś ludźmi z Białych Gór, którzy w Drugiej Erze Słońca przysięgli wierność królowi Dunedainów, lecz w czasie wojny zdradzili go i przeszli na stronę Władcy Pierścieni, Saurona Wielkiego. Wszyscy zostali wyklęci jako zdrajcy i skazani na tułaczkę w bezcielesnej formie. Nie dane im było zaznać spokoju. W czasie Trzeciej Ery Słońca upiory te nawiedzały Ścieżki Umarłych ponad potężną twierdzą Dunharrow, a każdy, kto przestąpił Czarne Wrota, ginął ogarnięty szałem strachu. Pod koniec Ery przybył z Północy ten, który miał nad nimi władzę - Aragorn, syn Arathorna, dziedzic tronu Isildura. Zwołał Umarłych, którzy zjawili się na bladych koniach i razem z nim dotarli do portu Pelargiru w południowym Gondorze, gdzie pokonali Korsarzy z Umbaru na lądzie i na wodzie. Ofiarowując Aragornowi zwycięstwo, odpokutowali poprzednią winę i ich dusze zostały uwolnione, uleciawszy w powietrze jak mgła.

Upiory Kurhanów

Na zachód od Brandywiny, za granicą Starego Lasu, wznosiły się Kurhanowe Wzgórza - najstarsze w Śródziemiu miejsce spoczynku ludzi. Nie rosły tu drzewa, nie płynęła woda, całą okolicę porastała jedynie trawa i darń. W górę wybijały się przypominające kopuły wzniesienia z monolitami i kręgami z białego kamienia u szczytów. Początek owych wzgórz-cmentarzy sięgał Pierwszej Ery Słońca, przez co otaczano je przez wiele stuleci czcią i szacunkiem - aż do czasów Królestwa Angmaru pod wodzą Króla Nazgûli, kiedy to Północ nawiedziło mnóstwo złych duchów, szukających ucieczki przed Słońcem. Demony, których ciała uległy zniszczeniu, szukały innych ciał na mieszkanie dla swych złych duchów. Wówczas to Kurhanowe Wzgórza stały się nawiedzone. Demony przeobraziły się w Upiory Kurhanów, tchnęły życie w kości i wysadzane klejnotami zbroje pradawnych królów z Pierwszej Ery Słońca.

Powstały z substancji Ciemności zdolnej przenikać wzrok, serce i umysł oraz tłumić wolę. Przybierały różne kształty i ożywiały wszelkie formy życia wedle swych pragnień. Najczęściej ukazywały się wędrowcom jako ciemne zjawy o płonących oczach, odrażającym głosie z hipnotyczną mocą i dotykiem ręki mrożącym niczym lód. Ofiara, owładnięta czarami upiora, była prowadzona do grobowców pełnych skarbów wewnątrz Kurhanu, składana na kamiennym ołtarzu, pętana złotymi łańcuchami, ozdabiana w białe sukno i klejnoty umarłych, a potem zabijana przez zjawę, która przeszywała jej ciało mieczem. Nie można ich było ujarzmić bez pomocy potężnych zaklęć. Nic poza światłem nie mogło ich zniszczyć - w promienicach Słońca znikali bowiem jak mgła.

Zjawy z Martwych Bagien

Między progami rzeki Anduiny a górami Mordoru rozciągały się posępne moczary nazywane Martwymi Bagnami, które w Trzeciej Erze Słońca zamieniły się w miejsce nawiedzane. Zgodnie z legendą, pod koniec Drugiej Ery Słońca pod Czarną Bramą, na równinie Dagorland, rozegrała się ogromna, krwawa bitwa, w czasie której polegli liczni wojownicy Ostatniego Sojuszu Elfów i Ludzi, a także oddziały orków Władcy Pierścieni. Wszyscy oni pochowani zostali na równinie, którą w Trzeciej Erze zalały mokradła. Utworzyły się wielkie, czarne rozlewiska, gdzie roiło się od złych istot. Z ciał poległych wojowników narodziły się upiorne światełka, podobne do świec, w blasku których można było dostrzec twarze umarłych. Czy były to duchy czy złudzenie, nie wiadomo. Faktem jest że światła te przyciągały oczy i pociągały podróżników w mroczne wody. W taki sposób przepadli Woźnicy, którzy po Bitwie o Obóz w XXIII stuleciu Trzeciej Ery Słońca zapuścili zbyt blisko Martwych Bagien.

*****

Trochę mnie już  na blogu nie było, ale to na szczęście nie z mojego lenistwa... Raczej z nadmiaru zajęć jakimi byłam obarczona. Można powiedzieć, że już prawie wszystko się ustabilizowało i teraz powinnam zaglądać tutaj coraz częściej. Za jakiś czas pojawi się również nowa ankieta. :)