Middle-earth: GRUDZIEŃ '12 MIESIĄCEM "HOBBITA"

KILKA SŁÓW O KSIĄŻCE...

„Hobbit, czyli tam i z powrotem” został opublikowany w 1937 roku jako książka dla dzieci. Powieść spotkała się z wielkim entuzjazmem i zapewniła autorowi kilka prestiżowych nagród, w tym najlepszej dziecięcej książki roku według New York Herald Tribune.

Pierwsze wydanie „Hobbita”, którego nakład wynosił półtora tysiąca egzemplarzy, zawierało czarno-białe ilustracje autorstwa Tolkiena. W kolejnych wznowieniach, które okazały się konieczne, ponieważ książka odniosła komercyjny sukces, zamieniono obrazki na kolorowe. W październiku 1937 roku Stanley Unwin poprosił Tolkiena o napisanie drugiej części przygód hobbita. Prace nad kontynuacją pierwszej powieści przerodziły jednak coś, czego nikt się nie spodziewał – trylogię „Władca Pierścieni”.

AKCJA KSIĄŻKI KROK PO KROKU...

Dokładny opis akcji książki znajdziecie pod linkiem:

http://historia-srodziemia.blogspot.com/2012/12/hobbit-czyli-tam-i-z-powrotem.html

Natomiast teraz zaprezentuję Wam znacznie krótszy tekst :)

Bohaterem powieści jest Bilbo Baggins – tytułowy hobbit, istota kochające spokój i domowe zacisze. Jego życie odmieniła niespodziewana wizyta czarodzieja Gandalfa, który zjawił się w jego domku z kompanią krasnoludów, dowodzoną przez Thorina Dębową Tarczę. Goście snuli plany odbicia skarbu ich przodków z Samotnej Góry, którego strzegł przerażający smok Smaug. Pomimo sprzeciwu hobbita Gandalf uznał, że będzie on stanowił idealne uzupełnienie kompanii, ponieważ był mały, zwinny i sprytny, co miało czynić go wyśmienitym włamywaczem. Kiedy wyruszyli w drogę Bilbo wciąż walczył ze swoimi wątpliwościami i strachem.

W czasie podróży Baggins i krasnoludy pokonywali różnego rodzaju przeszkody. Już na samym początku drogi natknęli się na grupę trolli. Wędrowcy uniknęli śmierci dzięki sprytnemu hobbitowi i mądremu Gandlafowi. Z jaskini trolli każdy wziął coś dla siebie – broń, element uzbrojenia, ale przede wszystkim zapasy żywności.

Czarodziej przyprowadził kompanów do miejsca, gdzie mogli odpocząć i zregenerować siły, była to osada elfów – Rivendell. Bilbo i krasnoludy zamieszkali w domu samego króla tych pięknych stworzeń, Elronda, który był dobrym przyjacielem Gandalfa. Po jakimś czasie ruszyli dalej. Przedzierając się przez nieprzyjazne góry, wędrowcy natknęli się na pieczarę, w której postanowili się przespać. Niestety okazało się, że była to jaskinia goblinów.

Jeszcze dalej wędrowców czekały kolejne przeszkody, zanim dotarli do Samotnej Góry. W Mrocznej Puszczy krasnoludy zostały uwięzione przez wielkie pająki, a jeszcze wcześniej cała grupa została uwięziona przez króla leśnych elfów. Z każdej z tych opresji ratunkiem okazywał się spryt i odwaga małego hobbita, który z narażeniem życia niósł pomoc przyjaciołom.

W jaskini goblinów Bilbo znalazł przypadkiem magiczny pierścień, który czynił go niewidzialnym po założeniu na palec. W ten sposób Baggins zdołał uciec istocie imieniem Gollum, do której ów pierścień należał wcześniej. Bilbo bardzo mądrze wykorzystywał magiczny przedmiot. Dzięki niemu wydostał krasnoludy z lochów króla leśnych elfów, a także wydobył je z wielkich pajęczyn w Mrocznej Puszczy. Pierścień okazał się szczególnie przydatny w Samotnej Górze.

Gdy już tam dotarli, Bilbo przeszedł wąskim tunelem do serca kopalni, gdzie spoczywał wielki skarb krasnoludów, a także pilnujący go smok. Hobbit zdołał wykraść mały złoty pucharek, po czym pośpieszył pokazać go kompanom, przez co niechcący obudził Smauga. Rozwścieczony smok zaatakował pobliskie miasto Esgartoh zamieszkałe przez ludzi sądząc, że złodzieje pochodzili właśnie stamtąd. W osadzie na Smauga oczekiwał dzielny mężczyzna imieniem Bard, który dzięki podpowiedzi małego drozda wiedział, że czułe miejsce poczwary znajduje się pod lewą piersią. Wystrzelona przez człowieka strzała trafiło dokładnie w śmiertelny punkt. Smaug zdążył jeszcze przed śmiercią spalić miasto, lecz większość jego mieszkańców przeżyła.

Po tym heroicznym akcie mieszkańcy Esgaroth chcieli okrzyknąć Barda swoim królem, lecz władca miasta zadecydował, że mężczyźnie powierzona zostanie osada Dal, położona u zbocza Samotnej Góry. Wieść o śmierci smoka rozniosła się bardzo szybko po okolicy. Mieszkańcy Esgaroth postanowili wyruszyć do skarbca Smauga, by zająć jego skarb.

Krasnoludy były jednak szybsze i natychmiast zajęły Samotną Górę. Wkrótce u jej bram stanęli ludzie i leśne elfy, domagając się swojej sprawiedliwej części skarbu smoka. Jednak Dumny Thorin nie miał zamiaru się z nikim dzielić. Dla Dębowej Tarczy najcenniejszym skarbem Samotnej Góry był Arcyklejnot, będący własnością jego przodków. Zależało mu na nim bardziej, niż na wszystkich innych szlachetnych kamieniach i złocie razem wziętych. Jednak Bilbo, który odnalazł Arcyklejnot i schował go w kieszeni, postanowił, że odda go Bardowi, by ten wykorzystał go jako kartę przetargową w pertraktacjach z Thorinem.
Baggins za wszelką cenę chciał uniknąć walki. Jednak do bitwy doszło, ponieważ od dłuższego czasu za bohaterami podążała wielka armia goblinów i wargów – wielkich wilków. Pojawienie się nowego przeciwnika powoduje, że krasnoludy, elfy leśne i ludzie łączą szyki. Bitwa pod Samotną Górą przeszła do historii jako „bitwa Pięciu Armii”. Walka była zacięta, ale dzięki pomocy wielkich orłów, a następnie Boerna (człowieka-niedźwiedzia), oddziały goblinów zostały pokonane.
Na skutek poniesionych obrażeń zaraz po walce zmarł Thorin. Jeszcze przed śmiercią krasnolud poprosił Bagginsa o przebaczenie. Wkrótce po tym Bilbo i Gandalf udali się w podróż powrotną do Hobbitonu. Wracali tą samą drogą, lecz krajobraz wydawał się być znacznie bardziej przyjazny.

Po ponad roku nieobecności Bilbo powrócił do swojej wioski. Ku swojemu zdziwieniu odkrył, że oficjalnie uznano go za zmarłego. Z tego też powodu wiele z jego własności trafiła w ręce chciwych kuzynów i dalekich krewnych. Kilka lat zajęło Bagginsowi uporządkowanie wszelkich spraw papierkowych związanych z jego rzekomą śmiercią. Hobbit stracił niemal całą swoją reputację, lecz nie zależało mu na odbudowywaniu jej, ponieważ „odtąd cieszył się przyjaźnią elfów, szacunkiem krasnoludów, czarodziejów i wszystkich tym podobnych osób, które odwiedzały jego rodzinną okolicę”.

( http://hobbit-czyli-tam-i-z-powrotem.klp.pl/a-9590.html )

*****

Geneza, czas i miejsce akcji, znaczenie tytułu, kwestie gatunkowe oraz styl i język w "Hobbicie".

GENEZA

Zarówno „Hobbit”, jak i „Władca Pierścieni”, były wypadkową kilku elementów charakteryzujących życie J.R.R. Tolkiena. Chodzi tu o krajobrazy zapamiętane z czasów dzieciństwa, zamiłowanie do filologii, czyli nauki o językach, głębokie przekonania religijne, nieograniczoną wyobraźnię literacką oraz charakterystyczne podejście do świata.
Przypomnijmy, że po powrocie z Południowej Afryki Tolkienowie osiedlili się w Sarehole pod Birmingham. Dorastając w pięknej wiejskiej okolicy, John rozwijał zainteresowania językiem, do czego zachęcała go matka, która była wykształconą znawczynią literatury łacińskiej i francuskiej. Młody Tolkien bardzo dużo czytał, zwłaszcza bajek, baśni, legend i mitów. Do jego ulubionych należała opowieść o pogromcy smoków Sigurdzie. Jednak to nie rycerz był idolem chłopca, lecz smok Fanfir. Potwór reprezentował sobą ekscytujący i niebezpieczny świat, z którym John nigdy się nie zetknął.
Fascynacja smokami uwidoczniła się w jego życiu później, gdy jednym z bohaterów „Hobbita” został Smaug. Jednym ze źródeł inspiracji, z których czerpał Tolkien, pisząc swoją powieść, był staroangielski poemat „Beowulf” pochodzący z VIII wieku. Zasadniczym podobieństwem pomiędzy obydwoma dziełami jest konflikt wybuchający po kradzieży pucharu pochodzącego ze skarbu strzeżonego przez wielkiego smoka. Właśnie postać Smauga wydaje się być wzorowana na poczwarze z „Beowulfa”, podobnie z resztą, jak wspomniany wcześniej Fanfir.
Pomimo biedy, bracia Tolkienowie mieli szczęśliwe dzieciństwo. John zawsze wspominał wieś i zamieszkujących ją ludzi z wielkim rozrzewnieniem i szacunkiem. Po części to właśnie krajobrazy Sarehole i jego mieszkańcy są bohaterami jego największych powieści. Pisarz nie ukrywał, że Hobbiton oraz hobbici to hołd złożony terenom, na których się wychował i ludziom, wśród których dorastał. Badacze dopatrują się nawet elementów krajobrazu Sarehole, które pojawiają się w Bag End, jak na przykład wielki młyn.
Anglia po pierwszej wojnie światowej zaczęła gwałtownie się zmieniać. Tereny wiejskie wypierane były przez zakłady przemysłowe i rozrastające się miasta. Ideały i wartości, za które Tolkien walczył na wojnie, zaczęły odchodzić w niepamięć. Pisarz ze smutkiem obserwował wycinkę lasów, niszczenie terenów zielonych, budowę fabryk. Wielkim polem do wyrażenia swoich poglądów okazały się dla niego mity i legendy z przeszłości. Pracował już wtedy nad własną mitologią, którą później nazwał „Silmarillionem”. Jako utalentowany filolog sam wymyślił kilka języków, z którego najbardziej rozwiniętym była mowa elfów. Sam też stworzył w wyobraźni rasy (odwołując się do dawnych mitologii), które posługiwały się tymi językami i dopisał do nich historie. Skromnie nazywał to swoim hobby, lecz wkrótce kreowanie dawnego świata stało się dla niego pasją.
Tolkien wpadł na pomysł wykreowania nowego bohatera – hobbita – niskiego, radosnego, z włochatymi stopami, kochającego tytoń mieszkańca wsi. Pewnego dnia na początku lat trzydziestych ubiegłego wieku, siedząc w swoim gabinecie i wpatrując się w pustą kartkę Tolkien napisał zdanie: „W pewnej norze ziemnej mieszkał sobie pewien hobbit”. Niemal dziesięć lat później pisarz dokończył całą powieść o hobbicie nazwiskiem Baggins, który wyruszył w podróż z krasnoludami i czarodziejem. W „Hobbicie” znalazły swoje miejsce elementy stworzonej przez Tolkiena mitologii, czego przykładem chociażby są elfy.
Wspomnienia z czasów młodości, wielka wyobraźnia i poczucie humoru zawarte w powieści bardzo spodobały się dzieciom Tolkiena, które również miały spory wkład w treść utworu. To właśnie z myślą o nich autor uczynił Bilba głównym bohaterem dzieła. Tolkien uważał, że hobbit był postacią, z którą czytelnik może się identyfikować i razem z nią podążać w świat herosów, mitów i legend.
„Hobbit” został opublikowany w 1937 roku jako książka dla dzieci. Powieść spotkała się z wielkim entuzjazmem i zapewniła autorowi kilka prestiżowych nagród, w tym najlepszej dziecięcej książki roku według „New York Herald Tribune”. Pierwsze wydanie „Hobbita”, którego nakład wynosił półtora tysiąca egzemplarzy, zawierało czarno-białe ilustracje autorstwa Tolkiena. W kolejnych wznowieniach, które okazały się konieczne, ponieważ książka odniosła komercyjny sukces, zamieniono obrazki na kolorowe. W październiku 1937 roku Stanley Unwin poprosił Tolkiena o napisanie drugiej części przygód hobbita. Prace nad kontynuacją pierwszej powieści przerodziły jednak coś, czego nikt się nie spodziewał – w trylogię „Władca Pierścieni”.

*****

A resztę, czyli czas i miejsce akcji, znaczenie tytułu, kwestie gatunkowe oraz styl i język w "Hobbicie", może doczytać pod linkiem:

http://historia-srodziemia.blogspot.com/2012/12/geneza-czas-i-miejsce-akcji-znaczenie.html#comment-form

*****

Filmowe postacie

Bilbo Baggins

Gandalf

Krasnoludy

Gollum

Elrond

Niestety mam problem ze znalezieniem zdjęć innych postaci, więc to może innym razem.
A jeżeli macie ochotę poczytać o w.w. postaciach (oraz jeszcze o innych, których zdjęć tu nie udostępniłam) zapraszam na:

http://historia-srodziemia.blogspot.com/2012/12/hobbit-postacie.html

*****

"Ponad gór omglony szczyt

Lećmy, zanim wstanie świt,

By jaskiniom, lochom, grotom

Czarodziejskie wydrzeć złoto!

Już krasnali działa czar;

W ciszę młotów dźwięk się wdarł,

Tam gdzie mrok pod skałą władnie

I gdzie dziwy drzemią na dnie.

Dawnych elfów możny ród

Złota tu zgromadził w bród

I w podziemnych kuźniach młotem

Z kruszcu miecze kował złote.

Na srebrzystych nitek pas

Nizał błyski lśniących gwiazd,

W złotych koron zaś obręcze

Księżycowe wplatał tęcze.

Ponad gór omglony szczyt

Lećmy, zanim wstanie świt,

By jaskiniom, lochom, grotom

Zapomniane wydrzeć złoto!

Złote harfy leżą wiek,

Gdzie nie kopał żaden człek,

A w nich pieśni drzemie mnogo

Nie słyszanych przez nikogo.

Nagle sosen słychać szum,

Wichrów nocą zawył tłum

I czerwonym, żywym ogniem

Drzewa płoną jak pochodnie.

Gdzieś w dolinie bije dzwon,

Ludzie patrzą z wszystkich stron,

A gniew Smoka ciska gromy

Na struchlałe, kruche domy.

Dymią góry w blasku gwiazd,

Dla krasnali przyszedł czas.

Po pagórkach, po urwiskach

W księżycowych biegną błyskach.

Ponad gór omglony szczyt

Lećmy, zanim wstanie świt,

Żeby wydrzeć lochom, grotom

Nasze harfy, nasze złoto!"

A więcej pieśni do znalezienia pod linkiem:

http://historia-srodziemia.blogspot.com/2012/12/hobbit-wiersze-i-piesni.html

*****

Link do postu poświęconego dla zwiastunów "Hobbita":

http://historia-srodziemia.blogspot.com/2012/12/zwiastuny-hobbita-alternatywne.html

*****

Zlepek zdjęć z produkcji :)

A linki do videoblogów znajdziecie na:

http://historia-srodziemia.blogspot.com/2012/12/hobbit-behind-scenes-1-9.html
*****

PLAKATY :)

*****

Peter Jackson

Jego prawdziwe imię i nazwisko to: Peter Robert Jackson. Urodził się 31 października 1961 w Pukerua Bay w Nowej Zelandii. Jest nowozelandzkim reżyserem, scenarzystą i producentem filmowym.

Swoje pierwsze filmy zaczął robić już w wieku 8 lat, gdy rodzice kupili mu kamerę Super-8. Wtedy też zobaczył po raz pierwszy King Konga, film który zainspirował go do podjęcia kariery reżyserskiej i którego ponowne nakręcenie stało się marzeniem jego życia.
Pierwszymi filmami Jacksona były między innymi: Dwarf Patrol, World War II, The Valley, Coldfinger, Curse of the Gravewalker i Roast of the Day, który przekształcił się w Zły smak.
Miłość do horroru przerodziła się następnie w słynną Martwicę mózgu i dziwaczny, pokręcony komediomusical Przedstawiamy Feeblesów, nazwany przez krytyków "muppetami na kwasie" ("Muppets on acid"). Kolejnymi projektami były Niebiańskie stworzenia (Srebrny Lew na Festiwalu Filmowym w Wenecji i nominacja do Oscara) oraz Przerażacze.

Peter Jackson znany jest przede wszystkim jako reżyser adaptacji słynnej powieści Tolkiena. Za filmową adaptację Władcy Pierścieni, otrzymał łącznie siedemnaście Oscarów.
Kolejne części tego trzytomowego eposu ukazały się w kinach, w około rocznych odstępach, w 2001, 2002 i 2003 roku, bijąc rekordy oglądalności. W 2001 roku (w Polsce w lutym 2002) na ekrany wszedł wyreżyserowany przez Petera Jacksona film Władca Pierścieni: Drużyna Pierścienia. Kolejna część – Władca Pierścieni: Dwie Wieże – ukazała się w 2002 (w Polsce w styczniu 2003). Ostatnia – Władca Pierścieni: Powrót Króla – weszła na ekrany 16 grudnia 2003 (w Polsce 1 stycznia 2004).