"Hobbit" - wiersze i pieśni

Witam!

Dziś post naprawdę przyjemny :) 

Tytuł chyba mówi sam za siebie...

Zapraszam! 

*****

Pieśń krasnoludów u Bilba I

Tłuczmy szklanki, spodki, miski,

Niech gospodarz żyje nasz!

A choć Bilbo płaczu bliski,

Niechaj drzazgi lecą z flasz!

Obrus w strzępy, dzbanek mleka

O podłogę! Trzask i huk!

Kości wkoło porozwlekać,

Butlę wina prask o próg!

Buch czerepy w garnek śmiało,

Szkło na drobny tłuczmy piach -

A co jeszcze pozostało,

O podłogę bęc i trach!

Baczność! Bilbo płaczu bliski,

Zaraz usłyszycie jęk -

Więc uwaga tam na miski!

Trach i prask, bęc, i brzdęk!

Pieśń krasnoludów u Bilba II

Ponad gór omglony szczyt

Lećmy, zanim wstanie świt,

By jaskiniom, lochom, grotom

Czarodziejskie wydrzeć złoto!

Już krasnali działa czar;

W ciszę młotów dźwięk się wdarł,

Tam gdzie mrok pod skałą władnie

I gdzie dziwy drzemią na dnie.

Dawnych elfów możny ród

Złota tu zgromadził w bród

I w podziemnych kuźniach młotem

Z kruszcu miecze kował złote.

Na srebrzystych nitek pas

Nizał błyski lśniących gwiazd,

W złotych koron zaś obręcze

Księżycowe wplatał tęcze.

Ponad gór omglony szczyt

Lećmy, zanim wstanie świt,

By jaskiniom, lochom, grotom

Zapomniane wydrzeć złoto!

Złote harfy leżą wiek,

Gdzie nie kopał żaden człek,

A w nich pieśni drzemie mnogo

Nie słyszanych przez nikogo.

Nagle sosen słychać szum,

Wichrów nocą zawył tłum

I czerwonym, żywym ogniem

Drzewa płoną jak pochodnie.

Gdzieś w dolinie bije dzwon,

Ludzie patrzą z wszystkich stron,

A gniew Smoka ciska gromy

Na struchlałe, kruche domy.

Dymią góry w blasku gwiazd,

Dla krasnali przyszedł czas.

Po pagórkach, po urwiskach

W księżycowych biegną błyskach.

Ponad gór omglony szczyt

Lećmy, zanim wstanie świt,

Żeby wydrzeć lochom, grotom

Nasze harfy, nasze złoto!

Powitalna pieśń elfów

O! co tu robicie

I dokąd spieszycie?

Koń zgubił podkowę,

Rzeka rwie parowem!

Tra-la-li tra-lo-le

Doliną w dole.

O! czego szukacie

I dokąd zdążacie?

W piecu niedaleko

Już się placki pieką!

Tra-la-la tra-le-le

W dolinie wesele

ha, ha!

O! czemu milczycie

I brody stroszycie?

Dlaczego pan Baggins,

Tak słynny z powagi,

Z Balinem, Dwalinem

Kłusuje w dolinę

W tę noc

hoc, hoc!

O! czy zostaniecie,

Czy też uciekniecie?

Już światło dnia gaśnie,

Jeździec w siodle zaśnie,

Konik się potyka,

A u nas muzyka

ha, ha!

Piosenka goblinów I

Ciap! Klap! Mrucz, sap!

Pcha cię sto łap

W dół, w dół, w nasz gród,

W głąb, na sam spód -

Jazda, mój chłopcze!

Ach! Cóż za łup!

Młot w łeb aż chrup!

Trzask, prask, w pył, w proch,

W dół, w głąb, w spód, w loch -

Hopla-hop, chłopcze!

Szach, mach. Tnie bicz,

Męcz, jęcz, tnij, ćwicz!

Z grot grzmi sto ech -

Nasz wrzask, nasz śmiech -

Hej ho, w krąg, w krąg,

I z rąk do rąk -

W kółeczko, chłopcze!

Piosenka goblinów II

Piętnastu ptaszkom na pięciu drzewach

Ognisty podmuch piórka rozwiewa.

Ale że ptaszki nie mają skrzydeł,

Jaki pożytek z małych straszydeł?

Czy lepiej upiec żywcem w pożarze,

Czy też udusić w ogromnym garze?

Płonie chrust i płoną liście,

Oświetlimy noc rzęsiście.

Płonie paproć i jedlina

Na uciechę dla goblina

Ja hej!

Upieczemy, uwarzymy,

Udusimy, usmażymy,

Piórka już skwierczą,

Oczka już szkliste,

Będą ptaszki na pieczyste.

Tłuszczyk się topi, chrupią kości,

Goblin tańczy już z radości,

Krasnoludów banda ginie,

Goblin hula po dolinie

Ja hej!

Ja harri hej!

Ja hoj!

Pieśń krasnoludów u Beorna

W zeschłych wrzosach hulał wichr,

W lesie już i powiew cichł,

W lesie cienie dniem i nocą,

Ciemne dziwy z traw migocą.

Wiatr się stoczył z zimnych gór,

Grzmiał jak gromów groźny chór,

Jękły drzewa w leśnej głuszy,

Liść w gałęziach stulił uszy.

Wiatr znów zaczął dąć na wschód -

W lesie cicho jak i wprzód.

Za to poza lasem, blisko,

Śpiewa wiatrem trzęsawisko.

Trawy syczą, szuszczą źdźbła,

W ziołach chrzęści nuta zła -

A w jeziorze pęd wichury

Drze odbite w fali chmury.

Przez samotne góry w bok

Wionął wiatr, gdzie czuwa smok;

Pośród głazów tam olbrzymich

Z lasu czarne idą dymy.

Wreszcie z dolin i ze wzgórz

Spłynął w noc jak w otchłań mórz -

Potem w żagiel dmąc miesiąca

W wodę srebrne gwiazdy strącał.

Piosenki Bilba o pająkach

Stare pajęczysko

Sieć obrzydłą tka.

Chciałby mnie wypatrzyć -

Przed oczyma mgła.

Obrzydluchu - ktoś jest zacz,

Chociaż ciemno - dobrze patrz,

Kto to tutaj człapie!

Stary łachmaniarzu,

Choćbyś z gniewu pękł,

Nic tu nie wypatrzysz

Pośród skalnych wnęk.

Obrzydluchu - ktoś jest zacz,

Zejdź z gałęzi - dobrze patrz -

I tak mnie nie złapiesz!

***

Wstrętny Gniocie, podła Klucho,

Coś z tą waszą siecią krucho!

Chociaż smaczny ze mnie kąsek -

Szukaj wiatru wśród gałązek

Tutaj jestem - tu się chowam,

Na nic wasza wstrętna zmowa!

Nie wystarczy bowiem chcieć,

Nie złapiecie mnie w swą sieć!

Piosenki elfów przy zrzucaniu beczek

Tocz się, tocz się, tocz się, tocz,

Prędko, zgrabnie w dziurę wskocz,

Leć do wody, stara beczko,

Kręć się, wiruj, tańcz w kółeczko!

***

Niech was niosą bystre wody

W kraj znajomy, w kraj lat młodych.

Pożegnajcie loch ponury

I północy zimne góry,

Płyńcie z gęstwin czarrnych lasów

W kraj znajomy z dawnych czasów

Tu milczące stoją drzewa,

A tam wiatr w szuwarach śpiewa,

Trzcina rośnie na moczarach

I zieleni się tatarak.

Gwiazdy świecą, mgła się ściele,

Nad stawami pachnie ziele,

A gdy słońce wzejdzie cudnie,

Płyńcie, płyńcie na południe.

Tam gdzie jasny dzień rozbłyska,

Krowy błądzą po pastwiskach,

A po zboczach nad doliną

Już dojrzewa w gronach wino.

Tam gdzie słońce świeci cudnie,

Na południe, na południe!

Niech was niosą bystre wody

W kraj znajomy, w kraj lat młodych.

Pieśń ludzi z Esgaroth na cześć królestwa krasnoludów

Podziemny król nad króle,

Pan wydrążonych skał

I władca srebrnych źródeł

Odbierze to, co miał.

Korona błyśnie złotem,

W stu harfach zabrzmi dzwon -

A w górskich grotach echo

Powtórzy dawny ton.

W pas się pokłonią lasy

I źdźbła zielonych traw,

A złoto i diamenty

Popłyną rzeką wpław.

Zaszemrzą pieśń strumienie,

Zaszumi las i bór -

I radość zapanuje,

Gdy zjawi się Król Gór.

Pieśń krasnoludów

Przyszedł wreszcie, przyszedł dzień -

Król wstępuje w groty cień.

Gad ubroczył krwią jej progi,

Tak wyginą wszystkie wrogi.

Długa lanca, ostry miecz,

Brama twarda, choć w nią siecz!

Złota śmiałe szuka serce,

Kres krasnali poniewierce.

Działa krasnoludów czar.

W ciszę mroków dźwięk się wdarł,

Tam gdzie mrok pod skałą władnie

I gdzie dziwy drzemią na dnie.

Już krasnale niżą wraz

Na drut srebrny błyski gwiazd,

A ze złotych drutów zgodnie

Dobywaj harf melodię.

Górski tron już wolny znów!

Ludu, słuchaj naszych słów!

Rzucaj góry i doliny,

Bo królowi trza drużyny.

Zew nasz dudni niby młot,

Wróćcie do swych starych grot.

Król u bram już czeka oto -

W rękach skarby ma i złoto.

Bowiem przyszedł wreszcie dzień,

Że król wstąpił w groty cień.

Straszny Gad krwią zbroczył progi -

I tak zginą wszystkie wrogi.

Pieśń elfów o śmierci smoka

Smok zginął i przepadł,

Rozpadły się kości,

Skruszyła się zbroja,

Sczezły wspaniałości.

Choć miecz zardzewieje,

W mrok runą korony

Dzieląc z bogactwami

Ich los zasłużony -

Tu trawka zielona,

Soczysta i miękka

A w rzecznym poszumie

Brzmi elfów piosenka:

Tine - line - line

Wracajcie w dolinę!

Już gwiazdy jaśniejsze

Niż błyski kamieni,

A księżyc srebrzyściej

Niż srebro się mieni.

Już ogień lśni złociej,

Żar biorąc od słonka,

Niż złoto w podziemiach -

Więc po cóż się błąkać?

Tine - line - line

Wracajcie w dolinę!

O, dokąd to, dokąd

Idziecie z oddali?

Tu strumień już pluszcze

I gwiazda się pali.

Skąd smutni wracacie

Z ciężarem w te strony?

Tu elfy witają

Wędrowców znużonych.

Tine - line - line

Wracajcie w dolinę!

Muzyczka wam gra -

Tine - line - la

La – la!

Pieśń elfów

Śpiewajmy wesoło - perlista lśni rosa,

Wiatr szumi w gałęziach, wiatr hula po wrzosach

I gwiazdy już błyszczą, i księżyc rozkwita,

Jasnymi oknami noc srebrna nas wita.

Zatańczmy wesoło, otoczmy go chmurką,

Szust stopy po trawie leciutkie jak piórko.

Już rzeka się srebrzy, cień płochy umyka -

O maju grający jak słodka muzyka!

Śpiewajmy cichutko, niech sen go jak wróżka

Omota, utuli na miękkich poduszkach!

Już śpi nasz wędrowiec! Umykaj, drużyno,

A ty go ukołysz, szumiąca olszyno!

O ucisz się, sosno, do brzasku poranku

I księżyc niech zgasi płomyczek kaganka!

Cichutko, tarnino, cichutko, dębino,

Aż nocne się mroki w mgle świtu rozpłyną!

Wiersz Bilba

Wiodą, wiodą drogi w świat,

Wśród lesistych gór zieleni,

W mrocznych grotach znacząc ślad,

Wśród zbłąkanych mknąc strumieni.

Poprzez zimny biały śnieg,

Łąki kwietne i majowe,

Omijając skalny brzeg

I pagóry księżycowe.

Wiodą, wiodą drogi w świat,

Pod gwiazdami mkną na niebie -

Choć wędrować każdy rad,

W końcu wraca w dom, do siebie.

Oczy, które ognia dziw

Oglądały - i pieczary,

Patrzą czule w zieleń niw

I kochany domek stary.