Orły

Orły to dobroczynne duchy, które za sprawą Eru Ilúvatara zstąpiły na Ardę, by pomagać jej ludom. Przybrały postać ptaków o mocnych skrzydłach i były szybkie jak wicher, najbardziej bowiem ukochał je Manwë, Król Ardy i Pan Wiatrów. Jemu to właśnie przynosiły wieści na górę Taniquetil, gdzie mieszkał wraz z małżonką, Vardą. Były ogromne. Orzeł Thorondor miał rozpiętość skrzydeł 180 stóp! Mogły spokojnie unieść człowieka lub krasnoluda. Posługiwały się językami ludzi i elfów. Długość życia orłów nie jest znana, ale niektórzy uważają je nawet za nieśmiertelne.  

W I Erze Słońca potężny gatunek tej rasy zamieszkiwał Beleriand. Orły żyły w Górach Okrężnych w wysokich gniazdach na szczytach Krissaegrim. Ptaki te zasłynęły szeroko ze swoich czynów w Wojnie o Wielkie Klejnoty. Ich panem był Thorondor - największy i najwspanialszy wśród orłów, który prędkością prześcigał każdy wicher. Bez ustanku toczył walki ze złem na Ziemi. Uratował Meadhrosa, władcę Noldorów, unosząc go ze szczytu Thangorodrim. Przyniósł również z Angbandu ciało króla Fingolfina i okaleczył w twarz Morgotha swymi długimi szponami. I choć Ukryte Królestwo Gondolinu w wyniku zdrady upadło, orły przez wiele stuleci pilnie go strzegły. Największą sławę zyskały w Wojnie Gniewu. „Quenta Silmarillion” opowiada o zwycięstwie orłów w Wielkiej Bitwie w starciu z najstraszliwszym złem - skrzydlatymi smokami ognistymi. Przyczyniły się też do ocalenia Berena i Lúthien, uciekinierów z Gondolinu, pomogły w Bitwie Pięciu Armii oraz wspomogły Bitwę Pod Czarną Bramą Mordoru.  

W I Erze żyły na południu Gondolinu. W II Erze większość odleciała do Amanu. W III zaś, pod wodzą Gwaihira, Władcy Wichrów, za siedzibę obrały Góry Mgliste. Gwaihir brał udział w Bitwie u Czarnej Bramy Mordoru, uratował Gandalfa Szarego z niewoli u Sarumana i wreszcie uniósł Froda, i Sama, ze stoków rozpadającej się Orodruiny w sercu Mordoru.