Rasa ludzka, Dúnedainowie.

Ludzie pojawili się w Beleriandzie w Pierwszej Erze świata jako Drugie Pokolenie Dzieci Ilúvatara. Przybyli ze wschodu pod wodzą Bëora. Część z nich przystąpiła do Morgotha, jednak inni, zwani Edainami, stanęli po stronie Elfów. Do Edainów należały trzy rody ludzi: Ród Bëora, Halethy i Hadora. Walczyli oni przeciwko siłom zła, zaś z Elfami przyjaźnili się i uczyli się od nich. W późniejszych erach założyli królestwa Rohanu, Gondoru, Arnoru, Dale, Esgaroth i Dorwinionu.

Na początku Czwartej Ery powiedziano, że okres ten będzie erą ludzi, ponieważ większość Elfów w tym czasie popłynęła do Valinoru, który nie był już częścią Ardy.

Esterlingowie

lud kraju Rhûn. Od Trzeciej Ery sprzymierzeni byli z Sauronem. Nawet po jego porażce w Bitwie na Dagorlad wciąż prowadzili walki z Gondorem. Zakończenie Wojny o Pierścień przyniosło również sojusz z Easterlingami. Nosili złote ,charakterystyczne dla nich hełmy, zlote zbroje , spod zbroi wystawały części fioletowego ubrania. W I erze przybyli pomóc Morgothowi.

Haradrimowie

jedna z ras ludzi. Żyli w Południowym Śródziemiu, w Haradzie. Przez długie wieki aż do czasów króla Elessara walczyli z Gondorem o południowe prowincje. W czasie Wojny o Pierścień przybyli na wojnę z Mûmakilami, zwanymi przez Hobbitów Olifantami. Nosili turbany i strojami przypominali Arabów w świecie realnym. Po upadku Saurona poddali się Gondorowi i zaprzestali z nim wojny. Po Trzeciej Erze żyli samotnie na południu Śródziemia. Byli ludem walecznym i odważnym. Haradrimowie bardzo często używali łuków, włóczni i szabel. W walce ochraniały ich pancerze z mosiężnych lub brązowych łusek czy też płytek oraz okrągłe tarcze z kolcami. Jeździli także na koniach podobnych do wielbłądów. 

Haradrimowie, wraz z Orkami, Trollami, Easterlingami i Variagami brali udział w Bitwie na polach Pelennoru, gdzie wraz z Easterlingami walczyli do końca.

Niemal nic nie wiadomo na temat ich języka. Wiadomo jedynie, że nazwa "Mûmak" pochodzi z języka haradrimskiego. Gandalf w "Dwóch Wieżach" twierdził, że "na południu" nazywano go "Incánusem", lecz najprawdopodobniej jest to nazwa pochodząca ze Wspólnej Mowy lub Sindarinu, a "południe" oznacza Gondor.

Rohirrimowie zwani też Władcami Koni –

lud zamieszkujący państwo Rohanu. Pierwotnym terenem, na którym mieszkali, były okolice źródła Anduiny, pomiędzy najdalszymi szczytami Gór Mglistych, a północnym skrajem Mrocznej Puszczy. W czasach panowania króla Gondoru Eärnila II przenieśli się na tereny pomiędzy Samotną Skałą, a rzeką Gladden. W tamtych czasach nazywali siebie Éothéodami. 

W 2510 roku TE rozegrała się Bitwa na Polach Celebrantu, w której Éothéodzi pod wodzą Eorla wspomogli wojska namiestnika Gondoru, Ciriona. Ich odsiecz rozstrzygnęła o zwycięstwie nad Eastelingami. Cirion, w podzięce za pomoc, ofiarował im obszar Calenardhonu. Od tej pory nowych mieszkańców tych ziem Gondorczycy nazwali Rohirrimami. Calenardhon zyskał nazwę Rohanu, Éothéodzi zaś zaczęli o sobie mówić Eorlingowie – Lud Eorla. 

Rohirrimowie byli jasnowłosi, mieli też jasną cerę. Umierali naturalnie w wieku około osiemdziesięciu lat, przy czym pozostawali sprawni do starości. Zachowywali stare tradycje i obyczaje, a pisali archaiczną wersją Cirthu. J.R.R. Tolkien oparł kreację Rohirrimów na mieszkańcach wczesnośredniowiecznej Brytanii, np. język Rohanu jest odpowiednikiem staroangielskiego. Ważną różnicą jest jednak to, że Rohirrimowie zatrzymali cechy stepowego ludu swoich przodków, Nortów: byli ludem kontynentalnym, słynęli jako wyśmienici jeźdźcy i ujeżdżacze dzikich koni. Ten styl został utrzymany w ekranizacji Petera Jacksona.

Dúnedainowie

(Ludzie z Zachodu, inaczej nazywani Ludźmi z Westernesse) przeżyli zatopienie przez Valarów Númenoru w Drugiej Erze, spowodowane złamaniem przez króla Ar-Pharazôna zakazu Valarów i jego przybyciem do Amanu. Upadek wyspy przetrwały dwie grupy, które wyodrębniły się za rządów króla Tar-Ancalimona. Byli to:  Czarni Númenorejczycy oraz Elendili, którzy prowadzeni przez Elendila dotarli do Eriadoru, gdzie założyli dwa królestwa: Gondor oraz Arnor. Po upadku Arthedainu część z zamieszkujących go Dúnedainów została Strażnikami Północy. Z czasem Dúnedainowie zmieszali się z miejscową ludnością, co wywołało ich zepsucie moralne, ale również spowodowało m.in. skrócenie ich życia. Dúnedainowie używali języków Westron (Wspólnej Mowy) i sindarin.

 

Podział Dúnedainów

Czarni Númenorejczycy. Byli potomkami mieszkańców Númenoru, którzy w Drugiej Erze powrócili do Śródziemia. Osiedlili się w Umbarze i innych dawnych koloniach Númenoru, położonych dalej na południu. Za panowania Ar-Pharazôna ulegli wpływom Saurona, który wówczas był doradcą królewskim. Czarni Númenorejczycy sprzeciwiali się Valarom i zaczęli kultywować wiarę w Wielką Ciemność, oddając boską cześć Melkorowi - Upadłemu Valarowi.  W Trzeciej Erze występowali pod nazwą Korsarzy z Umbaru i atakowali wybrzeża Gondoru, zanim w 993 roku nie zostali pokonani przez króla Eärnila I i ostatecznie rozproszeni w 1050 roku po nieudanym oblężeniu Umbaru, za panowania króla Hyarmendacila I. Jednym z nich był prawdopodobnie Rzecznik Saurona, który pertraktował u wrót Morannonu (jednej z twierdz Saurona) z przedstawicielami Armii Zachodu. Ciekawostką jest, iż trzech spośród Czarnych Númenorejczyków było Nazgûlami.

Elendili. Wierni, w przeciwieństwie do Ludzi Króla i nadal przyjaźnie odnosili się do Eldarów oraz żywili szacunek i posłuszeństwo wobec Valarów. Stanowili zdecydowaną mniejszość wśród ludności Númenoru. Elendili zamieszkiwali głównie zachodnie obszary wyspy, zwłaszcza okolice miasta Andúnië. Kultywowali dalej naukę i posługiwanie się językami elfów, quenyą i sindarinem. Przez cały czas pozostawali lojalni wobec monarchów, którzy jednak nie podzielali ich przekonań. Wiernych, nazywano również Przyjaciółmi Elfów. Tak samo jak pozostałych Dúnedainów trawił ich lęk przed śmiercią.

Przedstawiciele tego stronnictwa, jeśli opuszczali Númenor, zwykle podróżowali na północne obszary Śródziemia. Ich głównym portem był tam Pelargir. Udzielali też wtedy pomocy elfom Gil-galada w walce przeciw Sauronowi.

Począwszy od rządów Ar-Adûnakhôra, Wierni musieli już tylko potajemnie posługiwać się elfickimi językami. Jeden z kolejnych władców, Ar-Gimilzôr, bardzo wrogo odnosił się do Przyjaciół Elfów. Karał ich za potajemne przyjmowanie Eldarów z Tol Eressëi i używanie ich mowy. Większości Wiernych nakazał przenieść się na wschodnie ziemie Númenoru, w okolice Rómenny, gdzie otoczono ich ścisłą kontrolą. Wielu Przyjaciół Elfów zaczęło na zawsze opuszczać ojczystą wyspę i osiedlać się na północy Śródziemia. Lepsze czasy dla Wiernych nastały za rządów Tar-Palantira, który podzielał ich przekonania i usiłował zmienić złe postępowanie większości Númenorejczyków. W czasie panowania Ar-Pharazôna, następcy Palantira, przywódcą stronnictwa był Amandil, książę Andúnië. Gdy Sauron, przebywając w niewoli w Númenorze, zyskał wpływ na monarchę i większość Dúnedainów, z czasem rozpoczęły się wielkie prześladowania Wiernych. Wielu spośród nich, oskarżono fałszywie o spiskowanie i trucicielstwo i zabito jako ofiary w Świątyni Melkora. Resztki Wiernych wraz z Elendilem i jego synami Isildurem oraz Anárionem, zdołały uciec przed Upadkiem Númenoru (3319 rok) do Śródziemia, gdzie założyli nowe królestwa: Arnor i Gondor. Po upadku Númenoru oni sami określali się mianem Wygnańców.

Dúnedainowie z Arnoru. Byli potomkami Wiernych, którzy osiedlili się w Arnorze. Wśród nich liczną grupę stanowili Strażnicy Północy. W Trzeciej Erze po upadku Arthedainu, prowadząc surowy tryb życia, strzegli Eriadoru przed orkami oraz dzikimi i złymi zwierzętami. Szczególną opieką otaczali Shire, zwłaszcza w okresie bezpośrednio poprzedzającym Wojnę o Pierścień. Chociaż chronili ziemie Eriadoru, lud tej krainy uważał ich za ludzi obcych i nieprzyjaznych. Niewiele osób wiedziało, kim byli Strażnicy, ani skąd pochodzili. Ich wodzami byli spadkobiercy rodu Isildura. Tolkien przedstawia ich jako ubranych w zielone lub szare płaszcze bez ozdób, spięte na ramieniu klamrami w kształcie srebrnych sześciopromiennych gwiazd i długie, skórzane buty. Jeździli na mocnych koniach o szorstkiej sierści. Zwani byli także Dúnedainami Północy.

Dúnedainowie z Gondoru.

Byli potomkami Wiernych, stanowili trzon ludu Gondoru. Wśród nich wyróżniali się Strażnicy Ithilien. Były to oddziały partyzanckie Gondoru utworzone przez namiestnika Denethora II zlokalizowane w Północnym Ithilien. Strażnicy mieli za zadanie szkodzić orkom i utrudniać okupowanie prowincji. Mieli wiele kryjówek (m.in. Henneth Annûn) przygotowanych wcześniej na rozkaz namiestnika Túrina II dla jego wojsk. Podczas Wojny o Pierścień Strażnikami dowodził młodszy syn Denethora II, Faramir. Do formacji Strażników należeli jedynie potomkowie ludzi zamieszkujących Ithilien przed 2901 rokiem Trzeciej Ery. Wtedy to mieszkańcy tej prowincji uciekli przed ustawicznymi napadami orków z Mordoru. Strażnicy mieli zielone i brunatne ubrania, nosili także rękawice i maski, a na głowy zarzucali kaptury. Uzbrojeni byli we włócznie, miecze i długie łuki.

Gildia Podróżników - inna grupa Númenorejczyków.

Było to stowarzyszenie skupiające najlepszych númenorejskich marynarzy. Założył je Tar-Aldarion, jeszcze przed objęciem tronu, w 750 roku Drugiej Ery. W późniejszych wiekach Podróżnicy (jak ich zwano) zasłynęli z wyruszania na najbardziej śmiałe i dalekie rejsy. Stanowili dość liczne grono i cieszyli się w Númenorze dużym szacunkiem. Do pewnego czasu siedzibą gildii był statek „Eämbar”. Podróżników nazywano też mianem Uinendili, co w quenyi znaczy Umiłowani Uineny lub też Przyjaciele Uineny.

Denethor II

Boromir

Faramir 

Théoden

Éomer

Éowina

Gríma

A najlepsze zostawiłam na koniec :)

Aragorn

 

 

Pozdrawiam :)